بسم الله الرحمن الرحیم
قرآن و عترت تنها مبنا و مبین طریق رشد
وجود انسان به نهالی می‌ماند که در زمینی پست، نهادینه شده است. نهالی که فطرتاً میل به بقا و رشد دارد ولی به هر جهت می‌نگرد جز خشکی و شوره زار نمی‌بیند. اما بار دیگر که خوب به آسمان نگاه می‌کند، متوجه دریایی پهناور می‌شود، آبی که پروردگارش قرار داده تا به واسطه آن احیا گردد و به سوی کمالش حرکت کند. حال اگر نهال بقا و رشد را از آب نخواهد و آن را در سراب های فریبنده بیابان بجوید، به خسارت آشکاری مبتلا می‌شود.
ثقلین مَثَل همان آب احیا کننده و رشد دهنده است. اگر راه شکوفایی استعدادها و رسیدن به کمال را می‌خواهیم باید به قرآن رجوع کنیم چراکه مبنای رشد، کلام خداست. اگر عقل هم حجیتی دارد به واسطه رسول باطن بودنش است. در واقع عقل از آن جهت که کاشف حکم خدا و رسول است حجیت دارد.
وَاعْلَمُوا أَنَّ فِیکُمْ رَسُولَ اللَّهِ لَوْ یُطِیعُکُمْ فِی کَثِیرٍ مِّنَ الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ وَلَٰکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ وَزَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ وَکَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَالْفُسُوقَ وَالْعِصْیَانَ أُولَٰئِکَ هُمُ الرَّاشِدُونَ.(۷، حجرات)
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ(۵۶، ذاریات)
وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ (۳۰، انبیاء)
