بسم الله الرحمن الرحیم
پرسیدم: علم چیه؟
گفت:حیات
گفتم: میشه بیشتر توضیح بدین؟
گفت:علم اون چیزیه که تو رو زنده می کنه.
گفتم: چجوری؟
گفت: خب همون جوری که آب، زاینده رود رو زنده می کنه. البته به شرط اینکه خودتو از علم مستغنی ندونیا.
گفتم: یعنی نمیشه بدون علم زنده بود؟
گفت: همون جوری که جسمت بدون آب و غذا می میره، روحت هم بدون آب و غذا می میره.
گفتم: پس رزق روح علمه.
گفت: احسنت.
گفتم: پس چرا بعضیا به خوب بودن یا بد بودن کاری علم دارن ولی نشونه ای از حیات تو بروزات اونا نیست؟
گفت: سوال خوبی پرسیدی. اگه زمین گشاورزی خوب، آماده کشت نشده باشه و حسابی شخم زده نشه، نمی تونه ثمره بده. حالا تو هرچقدر که می خوای تو این زمین آب بریز، هیچ خبری از محصول نمیشه؛ تازه شاید هم فرسوده تر شه.
گفتم: پس اون علمی که به عمل نرسه ابتره.
گفت: آفرین. اون علمی برای انسان مفیده که منجر به عمل صالح بشه و عمل صالحی مفیده که انسان رو به علمی جدید برسونه.
گفتم: عجب پس خود عمل صالح هم باعث افزایش علم میشه.
گفت: یه چیز دیگه هم هست که باعث ابتر شدن علم میشه.
گفتم: چی؟
گفت: وسواس خناس
گفتم: چجوری؟
گفت: یوسوس فی صدور الناس
گفتم: میشه یه مثال هم برای این بزنید؟
گفت: مثل دونه ای که می خواد جوانه بزنه ولی یهو یه شیطونی رشدش رو کُند می کنه اینقدر کُند که آخر سر رشدش متوقف میشه و می میره.
گفتم: خب حالا رزق روح رو از کجا میشه تهیه کرد؟
گفت: تجربه، گفتگو و مشورت با عالمان، کتاب،طبیعت و از همه مهم تر، قلم احسن
گفتم: قلم احسن چیه؟
گفت: قرآن(به معنای ثقلین) نیکوترین و بهترین واسطه برای دریافت علم از خداوند.
